Na’n Krieg harrn de Minschen nich so vääl Geld, üm de Kledaasch to köpen, se mössen sik dat maken laten. Doorför kööm na Oma jedet Johr Tante Sophie, üm Saken to neihn un ümtoännern.
De Neihmeschine wöör ut’e goden Stuben in’e Köken för’t Finster schaben. De grode Kökendisch stünn dicht achter den Stohl von’e Sniedersche.
Tante Sophie nöhm sik eerst maal de „versenkbare“ Maschien vör. Se klappte baben de beiden Deckels up un stellte dat Maschinendeel hooch.
Jan geef ehr den Ledderremen von ünnen dör’t Lock, den Tante Sophie över dat lüttje Rad lä. Denn kööm de Reem up dat grode Rad von’t Trittbrett.
„Kannst maal dat Neihmeschinenööl ut’e Spieskamer holen, ik will eerst maal allens smäärn“, sä Tante Sophie to Jan, de sik bannig freide, den he dröff na’e „lesden Ölung“ ünnen mit’e Hänne up’t Trittbrett drücken. Denn suuste baben dat Rad un de Nadeln güng flink up un daal.
„Nu hool in un drück nicht wedder, wenn ik an’t Neihn bün,“ meen Tante Sophie.
Jan seet nu al länger ünner’n Kökendisch un kunkeluurte, as Oma in ehr lüttjen Slaapkamer güng. Dat wöör för em de richtige Ogenblick !
He schööf sik liese up’n Buuk von achtern an de Neische ran, un woll noch maal utprobeern, ob de Neihmeschine uk goot öölt wöör.
Tante Sophie glöövte eerst an Spökeree, as de Maschiene alleen to neihn anfüng. Aver denn kreeg se Jan siene Hänne ünnen up’t Trittbrett to sehn un peddte door wisse mit ehre Föten rupp.
Bild: Vadder un Mudder mit Jan achter Brinkmanns Huus (Wechold Nr. 100). Dat Finster achter Mudder wöör Tante Anna ehre Slaapkammer.