Jan von Wecheln

Ostern Bi Oma In Mattfeld

„Ji mööt aver vandage de Oosternester maken, moorn kummt de Oosterhase“, sä Oma to Ilse un Jan bi’n Fröhstück.

Opa meende, de Nester in’n Goorn bi’e Dannen dicht näben den Höhnerstall hentoboon. Wenn jo de Hase nich’noog Eier harr, könn he sik welke bi de Höhner holen.

Mit’e lüttjen Köhlenschüfeln un en Drahtköörf von Tante Anna güng dat na Timken Sünner achter Harms Huus. Ünner’e Böken dicht an’n Graben, de Hoochwater hat harr, wöör schönet Moos.

Nadem in’e Eer ene lütje Kuhlen utkratzt wöör, kööm’t Moos doorin.

Dat Nest kreeg uk’n Dack von Falzpannen, de Jan von’n Stapel achter’t Kökenfinster herholen un twee von beide Sieten hochkant tohopen stellen dö.

Achtern kööm noch’n Pannen vör’t Lock, doormit de neschierige Hahn von Höhnerhoff ut door nich rinkieken könn.

Harms Jan, Thiesfelds Elfriede un Böschen Jan kömen noch un keken sik de fertigen „Eierhüser“ an.

„Worüm mutt ik denn all de Wäge harken?“ stöhnde Jan. „Denn kannst du moorn sehn, wo de Oosterhase langpedd is !“ sä Tante Anna.

Oostersönndag güng’t vör’n Fröhstück alltohoop in’n Goorn.

„De Oosterhase wöör nich door, kene Footsporen to sehn“, jammerte Jan.

As he aver bunte Eier funnen harr, sehg he näben dat Nest ene Footspoor von Holschen up’t Land.

„Willt Ji mi för’n Griesen hebben, wöör dat nich Tante Anna?“ munkelte Jan.

„Nä, dat kann nich angahn“, meende Opa to Jan, „de Oosterhase is en starken Keerl, de slääpt de swore Eierkiepen; in’n Goorn geiht he bloos mit Holschen.“

Dat woll Jan aver nich in’n Kopp. Mitmaal wöör de Freide bi’t Eiersöken futsch, wat he vandage noch düchtig beduurt!

Bild: Ostern 1939 mit Vadder und Mudder bi Stüvens in Mattfeld. Dat lüttje Huus mit Strohdack (achter Oma) steiht hüte nich mehr.

Ostern Bi Oma In Mattfeld

As Jan lüttjet wöör, föhrte he mit siene Mudder up’t Rad na Oma in Mattfeld. Vörne an’t Stüür hüng en Körf, wo he in sitten dö.

Mit’e Tied güng Jan door nich mehr rin; he wöör jo grötter wuurn. Tante Anna fröög em maal, worüm he so flink wassen dö, do meen he: „Se slaat jo jümmer up mi rümme, se hebbt mi al önnig in’e Längde kloppt!“

Vadder harr bi sien Rad achtern up’n Gepäckdräger dat ole Sofaküssen wissebunnen, wo Jan nu up sitten könn.

As se beide an de schöön plaasterte Schierholtstrate kömen, meen Vadder: „Du draffst di maal up’n Gepäckdräger stellen, hool di an mien Schullern wisse, wi maakt ‚Kunstradföhren’.“

Bi de högere Geschwindigkeit kreeg Jan de runne kahle Pläät achtern up Vadder sien Kopp to sehn, un do rööp he ganz luur:

„Vadder, föhr langsaam, achtern up’n Kopp sünd diene Hoor al wegweiht!“

Bild: Ostern 1939 mit Vadder und Mudder bi Stüvens in Mattfeld. Dat lüttje Huus mit Strohdack (achter Oma) steiht hüte nich mehr.

Jans Vadder Un Mudder

Na’n Krieg harrn de Minschen nich so vääl Geld, üm de Kledaasch to köpen, se mössen sik dat maken laten. Doorför kööm na Oma jedet Johr Tante Sophie, üm Saken to neihn un ümtoännern.

De Neihmeschine wöör ut’e goden Stuben in’e Köken för’t Finster schaben. De grode Kökendisch stünn dicht achter den Stohl von’e Sniedersche.

Tante Sophie nöhm sik eerst maal de „versenkbare“ Maschien vör. Se klappte baben de beiden Deckels up un stellte dat Maschinendeel hooch.

Jan geef ehr den Ledderremen von ünnen dör’t Lock, den Tante Sophie över dat lüttje Rad lä. Denn kööm de Reem up dat grode Rad von’t Trittbrett.

„Kannst maal dat Neihmeschinenööl ut’e Spieskamer holen, ik will eerst maal allens smäärn“, sä Tante Sophie to Jan, de sik bannig freide, den he dröff na’e „lesden Ölung“ ünnen mit’e Hänne up’t Trittbrett drücken. Denn suuste baben dat Rad un de Nadeln güng flink up un daal.

„Nu hool in un drück nicht wedder, wenn ik an’t Neihn bün,“ meen Tante Sophie.

Jan seet nu al länger ünner’n Kökendisch un kunkeluurte, as Oma in ehr lüttjen Slaapkamer güng. Dat wöör för em de richtige Ogenblick !

He schööf sik liese up’n Buuk von achtern an de Neische ran, un woll noch maal utprobeern, ob de Neihmeschine uk goot öölt wöör.

Tante Sophie glöövte eerst an Spökeree, as de Maschiene alleen to neihn anfüng. Aver denn kreeg se Jan siene Hänne ünnen up’t Trittbrett to sehn un peddte door wisse mit ehre Föten rupp.

Bild: Vadder un Mudder mit Jan achter Brinkmanns Huus (Wechold Nr. 100). Dat Finster achter Mudder wöör Tante Anna ehre Slaapkammer.

De Staebige Junge

Wat wöör dat’ne Uprägung in Huse, as Jan up’e Welt kööm. Hebammen Marie harr al Angst, dat de lüttje Wöörm keen Pieps von sik geef. Se hööf em mit de Bene na baben hooch un nei em mit’e flachen Hand up sien rosa Moors. Na’n ganze Tiet füng Jan luut an to blaarn. Dat wöör för Hebammen Marie dat Teken, mit dat Kloppen intoholen. -

As Jan grötter wöör, hebbt se up dat Blaarn nix mehr gäben, wenn he’ne Jachtreis kreeg, as he wat utfräten harr. - Laterhen harr man sik up den Namen „Jan“ enigt, un he wöör bi’n Pastoor to’e Kinddöpe anmelldt.

So güng dat mit alle wichtigen Lüer na’e Kerken hen. Hebammen Marie woll aver nich, dat Jan jüst bi de Döpe blaarte. Se harr in’n lüttjen Linnenbüdel Zucker inkrägen un düssen Büdel ganz äben in Sluck duukt. Jan füng aver vör’n Altaar up’n Arm von sien Urgrootvadder an to quängeln. Do steken se em den Zuckelbüdel in’n Mund un he kreeg dat Swiegen. Pastoors Vadder wöör mit de Prädigt fertig; de Kanter harr de Örgel afstellt. Dat wöör ganz still in’e Kerken. Upmaal harr dat Gemängels von den Zuckerbüdel up Jan siene Verdauung dörslagen: He lööt ganz luut en rieten! De Kanter keek glieks na sien Baßregister an’e Örgel, wöör aver allens in’e Reeg. Nu meente Urgrootvadder ganz luut to’n Pastoor: „Dat ward aver’n stäbigen Jungen!“ So’ne Kinddöpe mit „Blaasmusik“ hett dat al lange nich mehr in de Wechelnder Kerken gäben!

Bild: Jan an sien eersten Schriefdisch 1938 in Brinkmanns Goorn (Wechold 100)