Jedet Fröhjohr mössen de Immenkörbe ut Stroh bi Kocks Onkel Heini wedder trechtmaakt weern.
„Wull mi nich'n bäten helpen?“ fröög de Imker un Jan möök glieks mit.
Toeerst wöör Stroh to Hackels snäden. Jan dreihte mit’e Hand dat grode Swungrad mit de scharpen Messers von’n Strohsnieder.
In’n Goorn achtern Huse harr de Imker ut’n deep’t Lock al Lehm ruuthoolt, de in’e olen Balje kööm, wo de „Putz“ för’e Körbe in dörmengt weern schöll.
„So Jan, doormit dat ok so’n schönet Slackermaschü ward, bruuk ik noch frische Kohschieten; de muß du mi holen“, sä Onkel Heini. Jan sien Gesicht wöör jümmer länger.
„Du süst door in’n Appelhoff use Koh, de fökender achter sik wat fallen lett. Von düsse grönen Hopen bruuk ik aver bloos de Klumpen, de noch schöön week sünd. Den harden Kohmeß kann ik slecht verrieben.“
„Un womit schall’k dat in’n Ammer kriegen?“ fröög Jan. „Dat kannste woll mit diene Hänne maken. Wer wat Sööts well, mutt vörher sure Arbeit doon!“ meen Onkel Heini, de sik dat Grienen nich verkniepen könn, as Jan wägen de grönen „Tellerminen“ hoochbeent dör’t Gras staken dö un mit ganz schidderige Hänne wedderkööm.