Naamdag üm half dree woll Jan sik mit siene Frünne bi Harms vor’e Schüne dränen un „Pott-is-weg“ spälen.
As he jüst von baben de Treppen hendaalpultern kööm, harr Brinkmanns Tante Anna em al upluurt. „Jan, du geihst noch maal flink na Bruns Bäcker un hoolst mi’n Stuten to’n Kaffee, de wöör vermorrn noch nich fertig“, sä se.
Dat wöör nu för Jan en Daalslag, wo he’t doch so hille na’n Spälen harr.
„Worüm kann Ilse door nich hen“, wöör he an jammern; aver denn nöhm he doch dat Geld un susde loos.
„Nich mööglich“, schimpte he ünnerwägens, as he bi’e Kerken vörbi kööm un de Turmuhr al half dree slöög.
„Jan, man nich so hastig. Hest bestimmt Döst. Kumm man mit in’e Köken, kriggst uk en Glas Saft“, meende Bruns Bäckers Mudder.
As Jan up’n Trüchweg in’e Backstuben vör’e Bodderkokenplaten stahn bleef, nöhm Bruns Mudder en grodet Messer un güng doormit ganz riev an’n Koken andaal.
„Hier, dat Stück is för di; vergitt den Stuten un dat Kleengeld nich“, sä de gode Bäckersfro.
Jan sien Weg mit’n Stuten ünnern Arm güng aver vandage achtern dör de Schüne bi’e Warksteer vörbi na Tante Anna hen.
„Minsch, büst al wedder door? Ik hebb di goornich dör de groden Dälendöör kamen sehn“, meen se ganz verdattert. -
Jan wöör bi’e Kaffeetiet von Tante Anna ropen; se schimpte düchtig mit em: „Du Flätangel, hest du düssen teihntölligen Nagel längst in mien Stuten stäken? Du büst doch bestimmt in’e Warksteer wäsen. Ik könn door mit’n Brootmesser keen Schieben von afkriegen!“
„Ik – ik - glööf, Bruns Bäcker nimmt af gistern’ne wissere Mählsorte för Stuten“, flunkerte Jan un af düsse Tiet möß bloos Ilse na’n Bäcker.