Wenn’t richtig warm wöör un up’t Lanne güng, harr de Buur dat ganz hille. He möß sehn, dat sien Warkstüüg wedder in Schuß kööm.
Uk dat Peergeschirr wöör al bi’n Saatler flickt wuurn un de Peer kregen nee Iesen bi’n Smett.
Von Heyn kööm üm düsse Tiet de Smäärkeerl. Den nömen se nich so, as wenn he dreckig utsehg, sonnern he harr „Öle und Fette“ to verköpen.
Dat Wagensmäär wöör in schöne blanke Bleckammers inne, de Tante Anna uk goot to’n Inmaken bruken könn, wenn se leddig wöörn. Mit de Wuddelböste, gröne Sepen un heet Water wörrn se blank schruppt.
Alle Ammers stünnen in’n Keller. Up’e linken Siete von’t Regaal de noch mit de Schiller anne un vull Wagensmäär un rechts doornäben Tante Anna ehre reinen Gurken- un Swettschenmoosammers.
„Jan, gah maal in’n Keller un bring us dat Wagensmäär, wi willt den Ackerwagen smäärn,“ sä Onkel Dirk.
As de Deckel apen wöör un se mit dat ole Seßelstrick dat swatte „Fett“ up’e Wagenachsen strieken döön, kömen glieks de Wöpsen anflegen un freiden sik över wat Sööts.
Dat Schimpen von de Keerls höörte Tante Anna. Se lööp flink up den Hoff un sä to Jan: „Bring mien schönet Moos glieks in’n Keller. In böbelsten Uttog von’t Kökenschap sünd Schiller von de Inmaakgläser. De beschriffst du un kläävst de an de Ammers, doormit du de nich noch maal verwesselst!“
In de enen Sort von Ammers wöör dat Staufferfett. Doorüm harr Jan up de Schiller för’t Swettschenmoos dat Woort „Plummenfett“ schräben, wat Tante Anna goornich so recht wöör.